Wyłączniki różnicowo-prądowe – zasada instalowania
W poprzednim wpisie opisywaliśmy już wyłączniki różnicowo-prądowe od strony ich budowy oraz zasady działania. Dzisiaj zajmiemy się zasadami jakich należy przestrzegać podczas instalowania tych wyłączników w instalacjach elektrycznych.
Wyłączniki różnicowo-prądowe mogą być stosowane w każdym układzie sieci niskiego napięcia – TN, TT oraz IT. Należy jednak pamiętać że wyłączniki te reagują na prąd uszkodzeniowy, który płynie do ziemi poprzez przewód ochronny lub ciało człowieka, nie reagują one jednak na zwarcie faza-faza lub faza-przewód neutralny, w związku z tym dla skutecznej ochrony, konieczne jest również stosowanie wyłączników nadmiarowo-prądowych.
Dla układu TN wyłącznik różnicowo-prądowy może być stosowany jedynie, gdy sieć odbiorcza za wyłącznikiem została zbudowana w układzie TN-S lub TN-C-S.
Wszystkie wyłączniki niezależnie od znamionowego prądu zadziałania mogą być stosowane jako urządzenia wyłączające w ochronie przy uszkodzeniu przez samoczynne wyłączenie zasilania. Wyłączniki o prądzie zadziałania <30mA mogą być stosowane jako uzupełnienie ochrony przed dotykiem bezpośrednim, zaś wyłączniki o prądzie zadziałania <500mA stosowane są również jako środek ochrony przed pożarem.
Wyłączniki różnicowo-prądowe – obowiązek stosowania
Przepisy nakładają również obowiązek stosowania wyłączników różnicowo-prądowych wysokoczułych (znamionowy prąd zadziałania <30mA), jako środków ochrony uzupełniającej w następujących przypadkach:
- wyłącznikiem różnicowo-prądowym powinny być zabezpieczone wszystkie obwody gniazd wtyczkowych, o prądzie znamionowym <20A, które są przeznaczone do użytkowania przez osoby postronne i niewykwalifikowane,
- każdy obwód na wolnym powietrzu, przeznaczony do zasilania urządzeń przenośnych o prądzie <32A,
- instalacje elektryczne użytkowane w warunkach zwiększonego zagrożenia jak np. instalacje elektryczne na terenach budowy, w gospodarstwach rolnych itp.,
